Nadat we onze koelkast hebben laten repareren (hoera!), slingeren we van Marbella door de bergen omhoog het binnenland in. Naar Ronda, Olvera en tenslotte Zahara de la Sierra. Een paar van de talrijke pueblos blancos die Andalusië rijk is. En hoewel deze witte dorpen elk hun eigen charme hebben, zouden ze alle drie zo het decor kunnen zijn in Tolkien’s Lord of the Rings of een van de sprookjes van de gebroeders Grimm.
Ronda
Ingeklemd tussen de bergen van de Sierra de las Nieves en de Sierra de Grazalema vinden we een van de mooiste dorpen die ik ooit heb bezocht. Ronda ligt op een 750 meter hoog plateau en het waren de Romeinen die de stad de naam Arunda gaven, vanwege het fenomenale zicht op de omgeving en je daardoor rondom een strategisch uitzicht had. Slimme jongens.
We parkeren onze camper vlakbij het centrum. Het is grijs en mistig, dus van die vergezichten is vandaag niet zo veel te zien. Na de zomerse 20 graden in Marbella is het kwik gedaald naar 9 graden. Klappertanden. We kleden ons lekker warm aan en wandelen in stevig tempo naar de binnenstad.
Een duizelingwekkend diepe kloof splijt Ronda in tweeën. De bijna 90 meter hoge Puente Nuovo verbindt het oude centrum en het nieuwere deel van de stad met elkaar. De Baños Árabes (moorse baden), het Mondragónpaleis en de Moorse muren nemen je accuut mee terug in de tijd. We slenteren door de smalle straten. Hartje zomer is het hier vast een drukte van belang, dus ik ben blij dat we Ronda in de winter bezoeken. De stadje is nu even van ons.
Het grauwe weer geeft Ronda bovendien iets duisters, maar op een betoverend mooie manier. Die hoge stenen brug, de rondcirkelende kraaien en het geweldige uitzicht op de bergtoppen in de verte. Het kost me niet veel moeite om de legers van Midden-aarde en Mordor op de vlakten tegen elkaar te zien strijden. Of Tolkien dit landschap echt voor ogen had tijdens het schrijven van zijn beroemde trilogie is maar zeer de vraag. Een ander beroemd schrijver liet zich er wél door inspireren. De Amerikaanse Ernest Hemingway woonde een paar jaar in Ronda. Zijn meesterwerk ‘For whom the bell tolls’ speelt zich er gedeeltelijk af. Tegenwoordig herinneren een straatnaam en een bronzen beeld nog aan een van Ronda’s bekendste inwoners.
Olvera
We reizen door naar het lieflijke Olvera. We parkeren onze camper naast de begraafplaats van het dorp. Niet de meest sfeervolle plek, maar last van de buren is in ieder geval uitgesloten.
Het is begin van de middag als we er aan komen, het stadje is in diepe rust. Siësta. We wandelen naar de Iglesia de Nuestra Señora de la Encarnación. De kerk zelf is gesloten, maar dat hindert ons niet. Vanaf het plein heb je een prachtig uitzicht op de stad, het kasteel en de landelijke omgeving. Naast een Duits echtpaar en een Spaans stelletje is er niemand op straat. Een verademing na de drukte van Marbella. We kuieren dus rustig door.
De bewoners van Olvera zijn in ieder geval klaar voor de aanstaande feestdagen. Bloempotten met rode kerststerren sieren de witte muren. Straatlantaarns zijn rijkelijk gedecoreerd met plastic kerstballen en gekleurd breiwerk. Zelfs de spelende kinderen van brons hebben een truitje aan.
Het ziet er dan allemaal wel zo vrolijk uit, op straat is nog altijd geen levende ziel te bekennen. We drinken een kopje koffie bij de enige geopende panaderia en wachten tot er wat leven in de brouwerij komt. Tevergeefs. Alsof Doornroosje zich in het kasteel aan het spinnenwiel heeft geprikt en het dorp sindsdien in een 100 jaar durende slaap is gevallen, zo stil is het er. Aan het begin van de avond keren we terug naar onze camper voor een heerlijk rustige nacht. Ik slaap in één ruk door tot de volgende ochtend. Sprookjesachtig goed!
Zahara de la Sierra
Als een besneeuwde bergtop glinstert hij in de verte. Een grote witte vlek in een groen glooiend landschap. Alleen het kasteel bovenop verraadt dat het om een dorpje gaat en niet om een winters tafereel. We zijn onderweg naar Zahara de la Sierra, een van de mooiste pueblos blancos van Andalusië.
Zahara de la Sierra ligt bovenop een heuvel in het hart van de Sierra de Grazalema. De slingerweg er naartoe is schitterend. Om bij het dorp te komen passeer je de brug over het Zahara-El Gastor waterreservoir. De aanblik van het witte dorp aan het grote meer is al een eerste fotostop waard.
We parkeren onze camper onderaan het dorp en wandelen naar boven. Dat is een pittige klim. De smalle straatjes zijn steil en de kasseien zijn af en toe glad van de dauw. Maar als je puffend bij de restanten van het kasteel bent aangekomen word je vorstelijk beloond. Niet door de ruïne zelf, maar door het adembenemende uitzicht. We ploffen neer in het gras en staren tevreden voor ons uit. Dit verveelt nooit. Zwijgzaam genieten we van het landschap van de Sierra de Grazalema, de witgeschilderde huizen en het turkooizen water. Hoe lang we daar zo gezeten hebben weet ik niet meer en dat doet er ook niet toe. Zahara de la Sierra betovert!
