‘Als het de ware is, dan vóel je het.’ Als ik geld verdiende met het aantal keren dat ik dit advies kreeg, had ik inmiddels een aardige stuiver bij elkaar gespaard. En ja, ik hou er zelf ook van om dit soort kreten uit te delen, maar als je hevig verlangt naar een huis/partner/baan/etc. dan heb je aan dit soort goedbedoelde oneliners helemaal niets. ‘Makkelijk praten, vriendin.’
Na een dag househunting zijn een powernap, een portie tapas met een paar vino tinto’s en een hele nacht tukken helend. Marc en ik zijn weer opgeladen en klaar voor de volgende ronde. Ding-ding-ding! Vandaag gaan we met makelaar én vriendin Agnes op pad. In het plaatsje Cartama de Estación ontmoeten we verkopend makelaar Frank. Kijk, weer een Nederlander, dat kletst wel zo makkelijk. De oude Andalusische finca die we gaan bezoeken ligt op 15 minuten rijden van het dorp. Frank rijdt met zijn auto voorop, wij tuffen er in de Volkswagen van Agnes achteraan.
De zacht glooiende weg, het wuivende hoge gras, de kleurige voorjaarsbloemen en olijfbomen zover je kunt kijken. Wanneer we de berg op slingeren bekruipt me ineens het gevoel dat ie hier wel eens kon staan. Voelen is misschien niet het juiste woord, ik wéét het. Na amper een kwartiertje rijden verschijnt ie, verscholen tegen de berg. Ons huis. Ik krijg er weer kippenvel van. We parkeren de auto en worden welkom geheten door het vriendelijke Vlaams echtpaar Roger en Mia. Het liefst zeg ik hen meteen dat we het nemen, zonder goed te kijken, voor de vraagprijs, nú. Maar nee, _hard to get_ is beter. Ook als het gaat om een nieuwe woning.
De finca stamt uit 1920 bestaat uit een gezellige woonkamer, twee slaapkamers, een badkamer en een grote leefkeuken. Het aangrenzende gastenverblijf is perfect voor familie en goede vrienden. De ruimtes hebben niet veel nodig; een likje verf naar smaak misschien. Er is aandacht besteed aan het onderhoud en de details, Andalusische tegeltjes sieren de badkamermuur.
De tuin ligt er even onberispelijk bij, geraniums bloeien in het uitbundigste rood. Rondom het huis zijn verschillende zitjes waar je op elk moment van de dag lekker in de schaduw voor je uit kunt staren. Over de glooiende heuvels en het strookje zee in de verte. En snak je naar verkoeling, dan neem je toch gewoon een duik in het lager gelegen zwembad? Aaah, ons eigen zwembad!
Iets verder op het 40.000 m2 grote terrein ligt een vervallen schuur. Maar liefst 90 vierkante meter aan klusplezier. Marc’s ogen glinsteren, hij knijpt zachtjes in mijn hand. Daar kunnen we die mooie vakantiewoning van maken. Precies wat we wilden. We kunnen ons enthousiasme nauwelijks verbloemen. Hier is ons nieuwe thuis. Punt.
Wanneer we niet veel later een kop koffie drinken met Roger en Mia vertellen ze dat ze hun woning met pijn in het hart te koop hebben gezet. Vanwege hun leeftijd zit er gewoon niets anders op, lichten ze toe. Ruim 14 jaar hebben ze hier met heel veel plezier gewoond, maar rug en knieën kunnen het werk in en rondom het huis niet meer aan. Ze vertrekken naar een comfortabel appartement aan de Spaanse kust, op korte afstand van dochter en kleinzoon, maar het zal een lastig afscheid worden van deze plek met dierbare herinneringen.
Misschien spelen we het spel niet tactisch, maar we beloven ze goed voor het huis te zullen zorgen. Nog diezelfde avond brengen we een openingsbod uit en na een keurig tegenbod gaan wij akkoord. Wanneer we in Malaga op het terras met een glas cava proosten op onze geslaagde trip, kunnen we het amper geloven. Caramba, we worden grootgrondbezitters in Spanje!
