Huizenjacht, part II
Alsof we gezamenlijk liggen opgebaard op het kleine tweepersoonsbed van onze Airbnb. Zo ziet total loss er uit. Hoewel Marc zich normaal gesproken nog op zijn tandvlees naar de kroeg kan slepen, wuift hij mijn voorstel om maar meteen een tapasbar in te duiken eten bloedeloos weg. ‘Straks lieverd, ik ben kapót.’
De spanning en hectiek van de afgelopen dagen, een vertraagde Ryanair vlucht en de daaropvolgende korte nacht zijn niet perse de beste ingrediënten om monter op huizenjacht te gaan. Vanmorgen om kwart voor 9 vanmorgen pikte makelaar Geert ons op de afgesproken plek op. En ook al hebben we min of meer in ons achterhoofd dat we de eerste periode in Spanje gaan huren, we zijn hoopvol gestemd. De komende twee dagen staan er 11 (!) huizen op het programma, dus het kan maar zo zijn dat er een grote liefde bij zit. En zo niet, dan is er geen man over boord, besluiten we.
Huis numero uno is meteen een topper. Van Nederlanders. Dat zie je zo. Over alles is nagedacht. De aangelegde tuin als het Hof van Eden 2.0, een ruim doch gezellig woonhuis en daarbij nog eens drie zelfstandige, smaakvol ingerichte appartementen klaar voor de verhuur. Behalve de vraagprijs en de licht uitdagende toegangsweg kunnen we niets verzinnen waarom dit niet ons huis zou kunnen zijn. Zijn we hoteldebotel? Mwah. Maar een steady liefde kan groeien. Toch? Vlakbij huis 1 ligt huis nummer 2. Mama mia! Een mooier uitzicht dan dit hebben we tot nu toe nog niet gezien. De eigenaar is een Italiaanse chefkok die al decennia in Spanje woont en werkt. Een professionele buitenkeuken en een overdaad aan kookgerei verraden dat hij in zijn vrije tijd ook dikwijls in een risotto roert. We kijken uitgebreid rond, maar zijn er vrij snel uit. In tegenstelling tot de kleine Italiaan mist het huis elke charme. Platgooien en nieuw bouwen lijkt ons het meest aantrekkelijke scenario. Voor ons een duidelijke ’no’.
Nog 5 casas te gaan.
Up tempo slingeren we door het heuvelachtige landschap rondom Malaga. Geert bemerkt dat het stiller wordt op de achterbank. Tja, hoe langer de rit duurt, hoe minder babbels ik heb. Ik focus me op de horizon en hoop niet dat ik door het chronische slaaptekort, de brandende zon en de hoeveelheid haarspeldbochten het interieur van zijn Volvo onderbraak.
Via onder andere het verlaten sprookjeshuis van een overleden schrijfster – Hello, Jane Austen – rijden we naar het hokkerige/volgepropte/smoezelige huis met dito vakantiecasita van twee Britse zussen. Omdat Zus 1 permanent voor haar zieke dochter in Engeland zorgt, ziet Zus 2 zich genoodzaakt de boel te verkopen. ‘If you want the dog too, you can have him, dear’, zegt ze wanneer ik vuilnisbakje Fatty aai. Het mollige hondje is eigenlijk het enige Unique Selling Point van het huis als je het mij vraagt. Terwijl Zus 2 en ik nog wat dogtalk uitwisselen, drukt Geert vast op de automatische ontgrendeling van zijn bolide. Marc staat al een poosje bij de uitgang. Vamos!
De allerlaatste woning op het programma is een schitterend opgeknapte, oude molen. De vriendelijke, licht aangeschoten Brit van het type verlopen rockster/backpacker, geeft zelf de rondleiding. Z’n kersverse, blonde vriendin volgt ons op de voet. Hij biecht op dat hij liever niet verkoopt, maar ja.. divorce. We knikken begripvol. De in plastic verpakte spullen van zijn ex staan hoog opgestapeld tegen de muren van de woonkamer. Alles doet nogal triest aan. Desondanks weten de smaakvolle afwerking, de originele details en het schitterende uitzicht ons bijna te overdonderen. Bijna. Tot we in de gaten krijgen dat de woning niet vrijstaand is. Kak. We willen nu juist zo graag van het fenomeen buren af.
Oververhit en mottig stappen we in de auto. Of de dag geslaagd is weten we niet. We hebben veel gezien, teveel misschien. Hoe dan ook, er is voldoende stof tot nadenken, dus terug naar Malaga. Na de zoveelste serie haarspeldbochten besluiten we het laatste stuk naar de AirBnB te wandelen. Frisse neus en benen strekken. Zelfs mijn onverwoestbare Marc moet op adem komen.
Vanavond gaan we tapas eten in de stad en rustig de dag eens doornemen.
Maar nu nog even niet.
Photo by Javier Vargas on Unsplash
