Chaos. Ons huis verandert zo langzamerhand in een slagveld. Weinig staat nog op zijn oorspronkelijke plek; overal slingert huisraad rond dat ofwel mee gaat naar Spanje dan wel beloofd is aan vrienden óf binnenkort een enkele reis Milieustraat maakt. Ikzelf ben ook verstrooid en het kost me moeite om alle ballen hoog te houden. Voer mij maar af. Naar Spanje.
Of we met to-do lijstjes werken?, adviseren mensen wanneer we weer eens verzuchten hoe druk we het hebben of klagen hoe slecht het met onze nachtrust gesteld is. Caramba, tig lijstjes. Een lijstje Oplevering St Jacobslaan, een lijstje Inruimen container, een lijstje Finca Almogia, een lijstje Twee weken onderweg met twee honden, een lijstje Laatste afspraken met vrienden en familie en wie we nog meer niet mogen vergeten en in mijn geval nog een lijstje met Afronden en overdracht werkprojecten.
We weten dus goed wat we nog moeten doen, maar het venijn zit altijd in de staart. Hoe goed je het allemaal ook probeert te managen. Dus tussen het uitruimen van het huis en het inpakken van de container door, zijn we hondvriendelijke B&B’s aan het boeken, gaan we naar last-minute afspraken, organiseren we een afscheidsfeestje, proberen we alle administratieve rompslomp zo goed mogelijk in juiste banen te leiden en ben ik aan het werk. Soms zie ik door al die lijstjes het grotere geheel niet meer.
Als reminder waarom we dit hele circus in hemelsnaam hebben opgetuigd, bekijken we het filmpje dat we gemaakt hebben van ons nieuwe huis en scrollen we eindeloos door de foto’s. ‘Grappig hé, die tegeltjes in de keuken.’,’Kijk dan dat uitzicht!’ en ‘Waar precies zullen we de loungebank neerzetten?’. We fantaseren over de nog te bouwen vakantiewoning, bedenken hoe we ons eigen huis gaan inrichten en dagdromen over ons nieuwe leven onder de Spaanse zon. En dat is niet alleen bijzonder plezierig, maar ook hoogst noodzakelijk. We durven niet te klagen, maar het organiseren van een emigratie is bepaald geen kattenpis. Je moet het wel écht willen.
Wat ook bijzonder goed helpt tegen emigreerstress is het kijken van een paar afleveringen ‘Ik vertrek’ of ‘Het roer om’. Want het kan namelijk erger. Veel erger. Soms kopen dappere gelukszoekers een huis dat na de eerste flinke regenbui van karton blijkt, of wagen zich aan een alpacaboerderij zonder een greintje lama-ervaring, of klussen zich een slag in de rondte en een gat in hun bankrekening in een bouwval waarvan ze officieel nog geen eigenaar zijn en het allerminst zeker is of ze dat ooit worden. Ordinair ramptoerisme natuurlijk, maar na zo’n uitzending voelen we ons optimistischer over onze eigen aanpak.
Want als Francine ruim twee jaar in een lekke zeecontainer op Bonaire woont, in een rechtszaak verwikkeld is met haar aannemer, geen stuiver meer op de bank heeft en dan nóg steeds danst in de straten van Kralendijk, dan komt het met ons en onze finca in Almogia echt wel goed.
