We nemen afscheid van Griekenland met een paar laatste dagen aan zee. Vanaf Thessaloniki rijden we zuidwaarts naar het prachtige Chalkidiki waar we bij het plaatsje Psakoydia met onze camper pal op het strand overnachten. Spetter rent en zwemt zich rot terwijl wij onze tuinstoelen in relaxstand uitklappen. Een meer ontspannen afsluiting kan bijna niet. We slaan bij een boer nog even snel wat lokale olijfolie en honing in en dan zijn we klaar om naar Bulgarije te rijden.
Grensovergang
Kilometers voor de grensovergang zien we ze al staan, vrachtwagens die in een ultralange file wachten tot ze de grens over mogen. Hoeveel zouden het er zijn, 100, 200, .. meer? De rij lijkt oneindig lang. Voor de chauffeurs zit er niets anders op dan op het hete asfalt bij elkaar te klitten en de tijd te doden met een praatje hier en daar. Wij zijn daarentegen verrassend snel de grens over. We rijden onze camper door een vernevelaar met een desinfecterend goedje, vullen bij de douane een stencil in dat we niet besmet zijn met COVID-19 en op de hoogte zijn van de Bulgaarse regelgeving. Iemand checkt onze garage op illegale verstekelingen en geeft ons dan groen licht. De formaliteiten nemen nog geen 15 minuten in beslag.
Winston’s wijn
Net over de grens ligt het kleinste stadje van Bulgarije en dat is meteen onze eerste stop. Melnik telt tegenwoordig een slordige 200 zielen. Dat staat in schril contrast met de 22.000 inwoners rond 1880 toen Melnik een welvarende stad was dankzij de wijnbouw en fruitteelt. Door de Turkse heerschappij tot 1912 en het begin van de Balkanoorlog in datzelfde jaar zochten de bewoners van Melnik hun geluk elders en holde het inwoneraantal achteruit. Wijn wordt er nog steeds geproduceerd en niet onverdienstelijk ook. De streek barst van de wijngaarden, wijnhuizen en wijnbars en overal staan proeverijen aangekondigd. Voor een prikkie koop je in een stalletje langs de kant van de weg een verrukkelijke wijn. De fluweelzachte Melnik werd zelfs regelmatig in huize Churchill geschonken en het schijnt dat Winston er jaarlijks 500 liter van liet aanrukken. Behalve de wijngaarden wordt het landschap rondom Melnik ook gedomineerd door torenhoge zandpiramides. Wind en water vormden grillige kalk- en zandstenen rotsformaties en door de roodoranje kleur laten ze je haast geloven dat je in het ruige zuidwesten van de Verenigde Staten bent. Het landschap vormt het perfecte decor voor een prachtige wandeling. En dat is precies wat ons hier brengt.
Rozhen monastery
De hemel boven Melnik betrekt en het begint te regenen, een verademing na de Griekse droogte van de afgelopen weken. We slingeren verder de bergen in en parkeren in een weiland vlakbij het Rozhen Monastery. Het middeleeuwse klooster wordt nu vooral bezocht door Bulgaarse dagjesmensen, verder is er geen andere toerist te bekennen. Onze camper met Nederlands kenteken trekt dan ook de nodige aandacht. Een boer kijkt ons verrast aan, zwaait vriendelijk en brengt snel zijn koeien op stal. Zodra het droog is maken we een korte wandeling naar een uitzichtpunt en kruipen diezelfde avond vroeg onder de wol. Buiten is het oorverdovend stil, we slapen in tijden niet zo goed. De volgende dag zijn we vroeg uit de veren. We trekken de wandelschoenen aan, pakken onze rugzakken en zetten de eerste passen richting Melnik. Een stenig pad voert ons langs de rotsformaties die lukraak over het landschap lijken uitgestrooid, een weergaloos gezicht. De zon brandt al stevig op onze huid en ik ben blij dat we deze keer onze waterzakken hebben meegenomen. Het wordt dorstig weer. Gelukkig duurt het niet lang voordat we het bos bereiken en verkoeling vinden onder het bladerdak. Via een droge rivierbedding dalen we verder af naar het stadje.
Instant geluk
Er is onderweg zoveel om van te genieten. Het bos staat vol weelderige planten en kleurige bloemen. En dan al die soorten vlinders! Het is lang geleden dat ik er zoveel heb gezien. Terwijl Marc en Spetter in gezwinde pas de route naar Melnik vervolgen, treuzel ik in de achterhoede. Zodra ik een prooi in het vizier heb, sluip ik er door het struikgewas op af. Als een olifant in een porseleinkast met mijn camera als digitaal vlindernet. Wanneer het me lukt om er één haarscherp vast te leggen kan ik mijn geluk niet op. Dat is ook meteen het fijne van wandelen, je ziet zoveel meer. Niet alleen het grote, maar juist ook het kleine. Een prachtig bloempje tussen de stenen, een kikker die traag door de sloot zwemt, een bijzonder insect dat je nooit eerder zag. Die kleine gelukjes maken mijn wandeldag compleet.
