Huizenjacht, part I
Een finca, in Andalusische stijl. Een lapje grond om iets te verbouwen. Maximaal drie kwartier rijden van Malaga. In de bergen? Graag. Een zwembad? Ook fijn. En een gastenverblijf? Absoluut! Oh ja, en het liefst een pand in redelijke staat, geen opknappertje.
De afgelopen maanden hebben Marc en ik een paar keer per week, zo niet dagelijks, de Spaanse huizensite Idealista doorgespit. Samen met onze makelaar hebben we een lijst samengesteld van te bezoeken huizen. Geert komt net als wij uit Nijmegen. Met zijn gezin is hij een aantal jaar geleden naar Malaga verhuisd en heeft daar een succesvolle makelaardij opgezet. De komende twee dagen gaan we samen met hem en stagiaire Maud op huizenjacht. Er staan 10 bezichtigingen op het programma, daar móet ons droomhuis vast bij zitten.
Via een onmogelijke, ellenlange landweg rijden we naar het huis van Kurt. Voor ons reden genoeg om het ‘op een idyllische plek gelegen landhuis’ al af te serveren voordat we het goed en wel hebben gezien. Wanneer we de auto voor de woning hebben geparkeerd, staat Kurt ons op te wachten. Een vriendelijke Zweedse tachtigplusser. Helderblauwe ogen, een rank postuur, gebruinde huid en lichtgrijs geworden blond haar. Zijn makelaar heeft om onduidelijke redenen verstek laten gaan, dus Kurt leidt ons zelf rond door zijn huis. Hij woont er alleen en zo voelt het er binnen ook aan. De eenzaamheid druipt van de muren. Souvenirs van verre reizen en vergeelde vakantiefoto’s zinspelen op een eens gelukkig gezinsleven. De geïsoleerde ligging en de vervallen staat van Kurt’s huis, zetten wat ons betreft meteen een streep door een eventuele aankoop. Uit fatsoen bekijken we alles aandachtig en stellen nog wat aanvullende vragen. Ietwat treurig rijden we weer weg. Het is goed om te weten wat je wil, maar nog belangrijker is dat wat je juist niet wil. Moederziel alleen achterblijven in the middle of nowhere bijvoorbeeld.
Allerminst eenzaam is het kattenvrouwtje. Na 12 jaar peace and quiet verkoopt ze haar huis met zwembad en gastenverblijf. De weg ernaar toe is schitterend, de ligging van haar charmante woning ook. Dat de goedlachse Britse zestiger een catlover is staat met hoofdletters op haar grote T-shirt. En anders hadden we het wel geraden door het dozijn katten dat ons in de kleine patio wantrouwend aanstaart. Hoeveel het er inmiddels precies zijn weet ze niet. ‘Sixteen, seventeen?’ Binnen is het een janboel van kattenbakken, voerbakjes, posters en kaarten met funny catquotes en andere tierelantijnen die verwijzen naar haar lievelingsdier. Dat je vanuit haar kleine, donkere woonkamer op een massief rotsblok uitkijkt stond overigens ook niet in de advertentie vermeld. Wanneer we wegrijden krijg ik een paar mandarijnen uit eigen tuin in mijn handen gedrukt. ‘For on the way, dear’.
Goedgemutst en klein van stuk. Ze hebben wel wat weg van de familie Piggelmee. Een paffende familie Piggelmee. Hij heeft een oranje nicotinegloed in zijn baard en haar bovenste vingerkootjes helemaal vergeeld.
Meneer en mevrouw Todos wonen in een riante villa die van nok tot kelder tjokvol spullen staat. Koperen schalen, potten, pannen, porseleinen beeldjes en andere ornamenten. Genoeg om het Waterlooplein in Amsterdam mee te vullen. Mevrouw Todos maakt een wijds gebaar en benadrukt meermalen trots dat todos voor ons is. Behalve haar mooie op maat gemaakte jurken nemen ze niks mee naar hun nieuwe woning en blijft alles achter. Maar dan ook echt álles. Ook de kippenren inclusief bewoonsters is voor ons.
Na negen woningen hebben we nog altijd geen bingo, maar lest best verzekert Geert ons. En dat klopt. De finca in Colmenar heeft alles wat ons hartje begeert. We zijn op slag verliefd en de liefde lijkt wederzijds. Charmant, typisch Spaans, goed gebouwd en financieel zitten we ook nog eens op dezelfde golflengte. Dat er wat gedoe is met de paperassen, daar komen we vast wel uit. Toch? Maar nee. Eenmaal thuis blijken de papieren echt niet in orde en op dringend advies van onze advocaat gaan we spijtig genoeg uit elkaar. Onze zoektocht begint weer van voren af aan. Terug op Idealista vinden we natuurlijk niets meer dat in de verste verte op onze eerste liefde lijkt. We concluderen dat we die roze bril moeten lozen, want op deze manier maakt geen enkele kandidaat nog kans. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar gelukkig weten we nu nóg beter waar we op moeten letten. Binnenkort vertrekken we weer naar Spanje, waar er ongetwijfeld een ander droomhuis op ons wacht.
“You can’t always get what you want
But if you try sometime you’ll find
You get what you need”
The Rolling Stones
Photo by Katlyn Boone on Unsplash
