Inpakken en wegwezen XXL
Je kan me doorgewinterd noemen, na 17 verhuizingen. Schijn bedriegt. Dikwijls ging ik er enorm in woonplezier op vooruit, maar dat maakte het proces van plannen, inpakken, opruimen en afscheid nemen nooit makkelijker. Stress in het kwadraat, krokodillentranen bij de vleet. Ik heb moeite om los te laten. Waarvan akte. En nu sta ik aan de vooravond van een monsterklus. De moeder aller verhuizingen. Inpakken en wegwezen XXL.
Marc en ik vertrekken naar Spanje. Dat is natuurlijk fan-tas-tisch nieuws vinden we zelf, maar caramba wat een onderneming. Ons huis in de verkoop, bergen papier- en regelwerk, een alsmaar uitdijende wensenlijst voor de toekomstige casa, inpakken, op-/puinruimen, en úren Spaanse les en Duolingo. Daar komt het afscheid van vrienden, familie en ‘ons’ Nijmegen nog bij. Ontelbare kopzorgen, hoofdbrekens en slapeloze nachten gegarandeerd. En nee, daar sla ik me niet met verve doorheen. Voor het gemak hebben we onszelf een paar aanvullende obstakels opgeworpen.
Numero uno: de deadline. Die is best krap. Het plan is om na de zomer te vertrekken. ‘Wáaat!?’
Sí. Over minder dan 4 maanden willen we onderweg zijn naar onze nieuwe stek. Daar heb ik natuurlijk met mijn volle verstand mee ingestemd – de pleister kun je er tenslotte maar beter vlot vanaf trekken – maar snel is het wel. En dat zorgt voor kortsluiting in mijn brein, want hóe dan? Ik kan in dit geval niet meer verschillen van Marc. Ik overpeins en herkauw elk potentieel risico, zoek naar bevestiging, pieker me suf, wik en weeg. Mijn immer optimistische echtgenoot is al lang en breed begonnen met het project. Terwijl ik bij wijze van spreken nog op het perron rustig mijn bagage bij elkaar zoek, dendert Marc vrolijk in de TGV voorbij. Toet toet, opschieten!
Het volgende obstakel is het huis. Waar we precíes naar toe gaan ligt open, want we hebben nog geen andere woning. Ja, we zoeken iets ergens in Andalusië, op maximaal 45 minuten rijden van Malaga. Dat is best een ruime zoekopdracht… Na oeverloos speuren op Idealista (het Spaanse equivalent van Funda) gingen we afgelopen januari voor de eerste keer op huizenjacht. Samen met onze makelaar bezochten we tien woningen in twee dagen tijd. In duizelingwekkend tempo trokken we kriskras langs finca’s, villa’s en landhuizen en hun soms eigenaardige bewoners (genoeg voer voor een volgend blog). Even leek het een verhaal met een happy end te worden want we vonden ons droomhuis. De laatste in de rij. Een prachtige finca, op een flinke lap grond met bloeiende amandelbomen, een fenomenaal uitzicht op de bergen omlijst door zacht klingelende geitenbelletjes in de vallei. Alles wat we maar wensten op steenworp afstand van bergdorp Colmenar. Maar zoals Marktplaats waarschuwt; als het te mooi lijkt om waar te zijn dan is het dat ook. En zo geschiedde. Het papierwerk bleek niet in orde en dus moesten we tot twee keer toe afzien van de aankoop. Kak.
Binnenkort gaan we voor een tweede ronde naar Malaga. Misschien vinden we iets, misschien ook niet. Ook in Spanje gaan de woningen als warme broodjes over de toonbank. Hoe de zoektocht ook afloopt, we vertrekken desalniettemin in september. Eventueel huren we iets en wachten rustig onze kans af.
Oh, en mocht je je afvragen wat we daar überhaupt gaan doen… We beginnen géén B&B (alsjeblieft niet zeg). Als freelance tekstschrijver kan ik overal werken, mits goede wifi natuurlijk. En Marc is een Kluskoning met een hoofdletter K, dus die vindt wel een job. Ach, we zien wel wat er op ons pad komt. Gek genoeg maak ik me dáár dan weer geen zorgen over.
“Ik neem Spanje als besluit
En laat m’n schepen achter
Ik ga er stiekem tussenuit
Een vluchtweg naar een nieuw begin”Bløf
