Waar normaalgesproken de touringcars op de parkeerplaats in rijen staan opgesteld en je je in de brandende zon door een mensenmenigte moet wurmen, hangt nu een serene stilte. Een medewerker schoffelt op z’n dooie akkertje het plantsoen. De zon houdt zich deze morgen gedeisd, sluierbewolking zorgt ervoor dat we fris naar boven wandelen.
Privilege
We staan stil bij het theater en kijken uit over de vallei en de restanten van wat ooit het grootste religieuze centrum van Griekenland was. Samen met vier andere bezoekers zijn we in Delphi. Vier. Dit privilege in een tijd van mondkapjes en 1,5 meter voelt dubbel. Ik heb te doen met de mensen die hier met hun souvenirwinkeltje, restaurant en koffiebar afhankelijk zijn van het toerisme en nu hun reserves in een rap tempo zien verdampen. Aan de andere kant is het voor ons erg fijn om in alle rust te kunnen genieten van een van de belangrijkste archeologische sites van Griekenland.
Orakel van Delphi
Delphi was in de klassieke oudheid een bedevaartsoord ter ere van god Apollo. Pelgrims trokken van heinde en verre naar het orakel van Delphi om advies te vragen bij moeilijke beslissingen. Dat gebeurde in de Tempel van Apollo waar de Pythia, de hogepriesteres, als medium de wijze raad van Apollo aan je doorgaf. Dit deed ze in een bepaalde staat van trance. Of je als wanhopige pelgrim daar echt iets mee opschoot is de vraag. Recent onderzoek toonde aan dat mogelijk hallucinerende dampen uit de bergspleten er voor zorgden dat de beste dame raaskalde en niemand iets begreep van de onsamenhangende goddelijke boodschap. Een ‘vertaler’ zorgde ervoor dat je met een cryptische interpretatie (en waarschijnlijk een illusie armer) huiswaarts keerde.
Sfinx van Naxos
Nadat we het stadion en de andere overblijfselen hebben bekeken en een praatje hebben gemaakt met de suppoosten, gaan we naar het naastgelegen museum. Een must als je Delphi bezoekt. Hier vind je een indrukwekkende collectie van de voorwerpen die gevonden zijn op de archeologische site en geeft je een nog beter beeld van het imposante heiligdom van weleer. De sfinx van Naxos bijvoorbeeld. Dit marmeren beeld (deels vrouw, leeuw, arend en slang) stond op een ruim 12 meter hoge zuil bij de Tempel van Apollo, meer dan tweeduizend jaar geleden. En nu, anno 2020 kan ik haar bijna aanraken. Misschien ligt het aan mij, maar dat ontroert me. Dichterbij het verleden ben ik niet geweest.
Bitterzoet
De afgelopen vier maanden ben ik van Griekenland gaan houden. Van de landschappen, de gastvrije mensen, de cultuur en de rijke geschiedenis. En misschien daarom voelt het bitterzoet dat wij al dat moois nagenoeg voor onszelf hebben. Ik hoop dat toeristen hun weg weer vinden naar plekken als deze. Niet om het te overspoelen, maar om het de aandacht te geven die het verdient. En tot die tijd genieten wij dankbaar van al die verlaten parels.
