Hoeveel foto’s we al gemaakt hebben tijdens onze Verlegjehorizon-reis? Poe, duizenden.. We hebben inmiddels ook een even grote collectie van foto’s die we niet hebben gemaakt. Omdat het niet mocht, niet kon of het moment alweer voorbij was. En weet je, op die niet gemaakte foto’s zijn we misschien nog zuiniger ook. Kostbare momenten die we in het geheugen hebben geprent, ‘opgeslagen op onze eigen interne harde schijf’ volgens Marc. Een onvergetelijk bezoek aan het Rila klooster in Bulagrije kunnen we daar sinds kort aan toevoegen.
Het is einde van de middag als we er aankomen. Op de parkeerplaats van het Rila klooster is het rustig, er staan twee auto’s geparkeerd. We betalen 5 euro aan de vriendelijke parkeerwachter om er de nacht door te brengen. We staan zo dichtbij de ingang dat we bij wijze van spreken vanuit onze camper zo in het klooster stappen. De toegang tot het complex is gratis, dus we kunnen er zo vaak gaan kijken als we zelf willen. Waar je in een doorsnee hoogseizoen één van de vele bezoekers bent, zijn wij nu nagenoeg alleen. Dat blijft toch een beetje raar deze reis, op een ongemakkelijke manier is het erg fijn als je begrijpt wat ik bedoel.
Een stukje geschiedenis
Het Rila klooster – officieel het klooster van Sint Ivan van Rila – behoort tot Unesco werelderfgoed en is het grootse en meest bekende klooster van Bulgarije met jaarlijks een miljoen bezoekers. Het gehele complex heeft een oppervlakte van maar liefst 8800 m2 en ligt op een hoogte van 1.147 meter in het Rila gebergte, zo’n 120 kilometer ten zuiden van hoofdstad Sofia. Volgelingen van de heiligverklaarde kluizenaar Ivan Rilski (of Johannes van Rila) stichtten het klooster in de 10e eeuw. Na een flinke brand werd het complex in de 19e eeuw in Bulgaarse renaissancestijl herbouwd. De precisie van het houtsnijwerk, de heldere kleuren van de fresco’s, muurschilderingen en iconen, het Rila klooster is van een ongekende schoonheid. Het omringende berglandschap maakt het plaatje compleet.
Interne geheugenkaart
Naast de centrale kloosterkerk en de verdedigingstoren heeft het klooster een woongedeelte met maar liefst 1000 kamers en kloostercellen, waar je kan overnachten tijdens een retraite of pelgrimstocht. Op het moment dat wij er zijn is een handjevol mensen te gast in het complex. In de kloosterkerk (gewijd aan de geboorte van Maria) wonen we een korte plechtigheid bij. Foto’s maken mag hier niet, dus dat is een mooie aanleiding om alles extra goed in mijn geheugen te prenten. ‘Niet fotograferen, maar genieten.’ En dat doe ik volop. Alsof je scherper op de details let wanneer je met het blote oog kijkt in plaats van door de zoeker van je fototoestel. Terwijl het zonlicht door de koepel op de gouden kroonluchter schijnt, loopt een monnik met een zoetgeurende wierook rond. Er begint een gezamenlijk gebed, bezoekers buigen eerbiedig voor de ingelijste heiligen en drukken er hun lippen op. De beheerder van de kerk loopt daar vervolgens zenuwachtig op af om met een vaatdoekje en desinfectiespray de gezoende prenten weer schoon te maken.
Onvergetelijk
Voordat we weggaan wil ik nog even een momentje alleen in het klooster. Marc gaat vast naar Spetter die alleen in de camper is achtergebleven. Ik loop een laatste rondje over het grote plein, maak nog een paar foto’s en ga op een stoepje ga zitten. De zon zakt langzaam achter de bergen en werpt haar laatste licht op de koepels van de kloosterkerk. Zwaluwen scheren speels over het plein. Een monnik loopt gehaast naar de parkeerplaats, zijn gewaad wappert achter hem aan. Ik knijp mezelf in m’n arm, zit ik hier echt alleen? Ja. En ik realiseer me meteen dat ik het Rila klooster nooit meer op deze manier zal zien en dat alleen maakt deze reis al onvergetelijk.
